شوری خاک
شوری خاک
اساساً شوری خاک، در ارتباط با نواحی خشک و نیمه‌خشک است. در چنین شرایطی آب کافی برای آبشویی نمک‌های محلول وجود ندارد، از این‌رو نمک‌ها در خاک تجمع می‌یابند (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387). تبخیر در سطح خاک و تعرق توسط گیاهان آب را از خاک خارج می‌سازد، اما نمک‌های محلول را در خاک باقی می‌گذارد. هم‌چنین آبیاری با آب شور این مسئله را تشدید می‌کند (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387). مقدار کل نمک، با اندازه‌گیری هدایت‌الکتریکی آن تعیین می‌شود. اندازه‌گیری‌های دیگر خاک‌های شور، شامل اندازه‌گیری مقدار سدیم، کلسیم، منیزیم و کربنات است (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387). خاک‌ها را می‌توان بر حسب ویژگی‌های شیمیایی و فیزیکی آن‌ها تشریح کرد. بعضی از این ویژگی‌ها به آسانی در مزرعه قابل ارزیابی هستند در حالی‌که بقیه به نمونه‌گیری دقیق و اندازه‌گیری دقیق در شرایط آزمایشگاهی نیاز دارند (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387).این ویژگی‌های خاک است که کلیدی را برای مسیر تشکیل خاک و فرآیندهایی که در توسعه آن دخیل هستند فراهم می‌آورد (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387).
نمک‌ها به‌طور طبیعی در خاک تشکیل می‌شوند و یا در آب باران حل و به عنوان یک ورودی ویژه به خاک اضافه می‌شود (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387). شوری فرآیندی است که به سبب آن نمک‌ها در خاک جمع شده و فرآیند سدیمی شدن، به غالب بودن یون‌های سدیم در کمپلکس تبادلی خاک بر می‌گردد این فرآیند اصولا معضلی در مناطق خشک و نیمه‌خشک به‌شمار می‌روند چون باران کافی برای شست و شوی نمک‌ها محلول وجود ندارد و آب خاک در اثر عمل مویینگی به سطح خاک می‌آید و تبخیر شده و در نهایت سبب رسوب نمک در سطح می‌شود (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387). شور شدن، خاک‌های سولنچاک را به‌وجود می‌آورد (کریم‌پور ریحان و کیانیان، 1387)
